De bestemming is niet het doel

Donderdag 19 juli vertrokken Marlies en ik uit het regenachtige Nederland, op weg naar Indonesie! Op Schiphol begon het al gelijk goed; een interview door de Telegraaf over vakanties! Lekker backpacken, zonder plan, dat was het idee:). Eenmaal door de douane, was het tijd de eerste dagen te bekijken en voorzichtig een klein plannetje te maken (wat we een uur na aankomst alweer hebben omgegooid). De vlucht verliep prima, luxe stoelen en prima aziatisch eten om alvast in de stemming te komen. Acht uur wachten op Bangkok is dan wat minder, maar de tijd gaat vanzelf voorbij. Eenmaal aangekomen in Jakarta, begonnen we het toch wel te beseffen; we zijn op reis! Na een bijzondere taxirit door het indonesische verkeer met flappen op zak met heel veel nullen, was het avontuur nu echt begonnen!

Nadat we klokje rond hadden geslapen en direct in het ritme zaten, hebben we Jakarta een beetje verkend; wat een drukte, wat een chaos en stank, maar vooral wat een brommers!! Na wat wandelen, blaren en ratten verder, lekker genoten van onze eerste indische maaltijd, mmm! Wel bijzonder dat wij hier komen om rond te kijken, terwijl wij zelf een attractie blijken te zijn.

Na Jakarta hebben we besloten de steden even links te laten liggen en door te gaan naar een klein plaatsje aan het strand. De treinreis bestond uit twee delen; de eerste was luxe, met airco, de tweede zaten we nog net niet tussen de kippen. Wat ons hier erg opviel was dat mensen erg vriendelijk zijn naar elkaar, makkelijk met iedereen een praatje maken en niet zo gesloten zijn als wij gewend zijn.
Om de kustplaats Pangandaran te bereiken, moesten we vanaf Banjar met de bus. We besloten daar te overnachten, wat een hele klus bleek te zijn. Na het afwimpelen van 100 becaks (fietstaxi's), een huwelijksaanzoek en een aantal hotels zonder plek, toch een slaapplek gevonden. In dit dorp werden we echt aangestaard, nagewezen en uitgelachen; we zijn ook belachelijk groot en wit natuurlijk:). Met handen en voeten uitleggen wat je wilt eten blijft een sport.

Dan opweg naar Pangandaran in een minibusje, fantastisch! Die busjes (en fietstaxi's trouwens ook) zijn niet gemaakt voor ons formaat, en alles en iedereen mag mee in de bus, 'vol' kennen ze niet. Lekker de wind door je haren door de openstaande deuren en toeterend de weg over. Pangandaran is aan de ene kant heel leeg en verlaten vanwege Ramadan, maar zodra de zon onder gaat stapt iedereen op z'n brommer, kinderen gooien vuurwerk en het is een enorme chaos.

We hebben hier een prachtige trip gedaan naar de Green Valley en the Green Canyon; er zijn geen woorden om te beschrijven wat we hier hebben gezien. Blauwgroen helder water wat over rotsen heen stroomt, watervallen en grotten, prachtig! We deden deze trip op de brommer, lachen! Links rijden, toeteren als je inhaalt en rustig blijven als er een bus langs raast, waren de instructies van de gids. Asfalt kennen ze hier wel, maar onderhouden doen ze niet, dus het was een bumpy roadtrip! Met de brommer over een brug van bamboe die elke 6 maanden vervangen moet worden, we doen het alsof het allemaal niks is! Gebroken van de dag maar zeer voldaan neergeploft, om het uiteindelijk toch erg laat te maken met indonesisch bier en mixjes op het strand, kampvuurtje erbij....

Vandaag een dagje gerelaxed, beetje gewandeld, intens genoten van al het moois dat dit land te bieden heeft en als angsthazen gevlucht voor aapjes bij het national park; we zijn al helden genoeg geweest tot nu toe:).

Morgen gaan we weer door, het is weer tijd voor wat actie. We gaan Yogyakarta bezoeken; Jakarta is de hoofdstad, Yogya is de ziel. 1 Dag vooruit plannen bevalt ons prima, we zien wel wat de toekomst ons brengt!